پیمایش ژئوشیمی سطحی

بسیاری از انواع روش‌های ژئوشیمیایی به ابزارهایی مفید و موفقیت‌آمیز برای اکتشاف نفت تبدیل شده‌اند. در این بین، روش‌های ژئوشیمیایی سطحی از دهه 1930 با موفقیت مورد استفاده قرار گرفته‌اند. بطور کلی، علم ژئوشیمی از سال 1930 و بویژه در دهه 1980 به بلوغ قابل‌توجهی رسید. این بلوغ، نتیجه بکارگیری تجهیزات و روش‌های آزمایشگاهی مناسب، سابقۀ طولانی بکارگیری موفق ژئوشیمی اکتشافی (سطحی) در صنعت معدن، توسعه تکنیک‌های آماری پیچیده و نهایتاً درک بیشتر از شرایط و فرآیندهای سطحی و زیرسطحی بوده است.
طیف گسترده‌ای از تکنیک‌های اکتشافی نفت در یک گروه کلی به نام روش‌های غیر متعارف دسته‌بندی شده‌اند که ژئوشیمی سطحی یکی از این روش‌هاست. ژئوشیمی سطحی از چندین تکنیک تشکیل شده که تغییرات شیمیایی و زیستی ایجاد شده بوسیله نشت هیدروکربن از مخازن به سطح (بویژه خاک نزدیک سطح)، اتمسفر و یا محیط اقیانوسی را شناسایی می‌کنند.
یکی از سؤالات اساسی در زمینۀ ژئوشیمی سطحی این است که آیا اگر پوش‌سنگ واقع‌شده بر روی مخزن نفوذناپذیر فرض شود، نشت مخزنی رخ خواهد داد؟ در سالیان اخیر، جوابی که از طریق مشاهده و داده‌های تجربی بدست آمده نشان می‌دهد که هیچ نوع سنگی کاملاً نفوذناپذیر نیست و بنابراین، مهاجرت مقادیر اندکی از مواد جامد، گازها و مایعات از طریق پوش‌سنگ رخ می‌دهد. همچنین مشخص شده است که شیل کاملاً نفوذناپذیر می‌تواند تحت شرایط خاص به‌شدت شکسته شده و به‌عنوان مخزن تولیدی ایفایِ نقش نماید. ژئوشیمی زیست‌محیطی نشان داده است که مایعات پرخطر (از قبیل نفت) به‌شیوه‌ای مؤثر از میان رس‌ها، شیل‌ها و تبخیری‌ها مهاجرت می‌کنند. بنابراین آنومالی ژئوشیمیایی سطحی، نتیجه نهایی نشت هیدروکربن از یک مخزن زیرسطحی است. امروزه، مطالعات ژئوشیمیایی سطحی به‌عنوان یکی از توانمندترین و مطمئن‌ترین روش‌های اکتشاف نفت با نرخ موفقیت بالا (در حدود 98%) در نظر گرفته می‌شوند.